Carinhall: Göring's Revier (2023)

Er is geen bord op Landstrasse 100 dat naar deze plek wijst, waarover zoveel geruchten gaan. Het staat echter aangegeven op Google Maps. Hier, aan de Großdöllner See, zouden goud- en kunstschatten liggen. Zelfs de Amber Room werd hier verdacht - en niet gevonden. Maar misschien is er minstens één zilveren lepel met een hakenkruis om op te graven. Of de kamerpot van Göring.

De mythe van een schat in de Schorfheide trekt al tientallen jaren schatzoekers aan. Keer op keer graven ze illegaal in het gebied tussen Großdöllner See en Wuckersee, waar het landgoed van Reichsmarschall Hermann Göring lag: Waldhof Carinhall. De tweede man in het Derde Rijk - hij was ook Reichsjägermeister, Reichswaldmeister en hoofdvertegenwoordiger voor natuurbescherming - ging hier niet alleen jagen. Hier ontving hij grote namen uit de politiek en het bedrijfsleven; en van hieruit organiseerde hij de onteigening van joodse bedrijven.

Eeuwenlang had de Schorfheide een bijzondere betekenis als jachtgebied voor prinsen, koningen en staatshoofden. Göring regeerde hier twaalf jaar. Hij liet zijn landhuis in verschillende fasen bouwen, 65 kilometer ten noorden van Berlijn. Hij noemde het naar zijn eerste vrouw, Carin (née Freiin von Fock), die in 1931 in Zweden stierf en daar met haar familie werd begraven. Göring liet haar lichaam in 1934 naar Duitsland overbrengen en met een pompeuze staatsceremonie begraven in een mausoleum boven de steile oevers van de Wuckersee.

Lees ook:Nieuws over het leven van de nazi-dictator: Eerder onbekende brieven: Adolf Hitler was als zijn vader

"Het landgoed van Göring was niet alleen zijn toevluchtsoord, maar ook een gedenkplaats voor zijn eerste vrouw Carin", zegt Volker Knopf, die al zo'n 50 jaar onderzoek doet naar het Derde Rijk en er verschillende boeken over heeft geschreven. "De naam 'Carinhall' liet zien hoeveel Göring deed alsof hij van Carin hield. Deze naam was ook een indicatie van zijn voorliefde voor zelfpresentatie.’ Button gaat ervan uit dat de naam is gebaseerd op Walhalla, in de Noordse mythologie de ‘Hal van de Gevallenen’, waarin Odin, de vader van de goden, de dode krijgers ontving. voor een feest.

Het graf aan de Wuckersee lag op korte afstand van de woning, die bestond uit meerdere huizen en binnenplaatsen, hallen en zalen, een adjudantenkantoor en telefooncentrale en een schuilkelder. De kamers besloegen een oppervlakte van ongeveer 11.000 vierkante meter, de twee binnenplaatsen strekten zich uit over 15.800 vierkante meter. De zijvleugels waren 72 meter lang. Voor de oprit lag de "Hirschplatz" waarop een groot bronzen hert stond - het plein is nu een parkeerplaats en het hert staat in het Tierpark Berlin-Friedrichsfelde.

Lees ook:100 jaar kosmopolitisch Berlijn: Hitlers "Germania" - en wat er van over was

Een zaterdag eind maart. De plek waar Carinhall ooit zwierf, is bezaaid met puin bedekt met mos, gras en kreupelhout. Er is weinig over van het landgoed van Göring. Het is niet veilig om hier te bewegen. Hier en daar liggen struikelblokken op de loer: stenen, betonplaten en ijzeren staven die uit de grond steken; Spleten, kuilen en gaten die naar duisternis leiden.

Een groep senioren in functionele jassen verzamelt zich voor een displaybord. Tegelijkertijd sjokken drie mannen het bos uit vanaf de gebaande paden: een blonde, een roodharige en een donkerharige man. De roodharige houdt een metalen sonde in zijn linkerhand. Detectorspoelen steken uit de rugzakken van de jonge mannen. Illegale schatzoekers op een archeologische vindplaats - en dit is Carinhall - riskeren forse boetes als ze worden betrapt. De jongens zeggen hallo en stappen in een VW-bus. Je bent niet de enige die denkt dat er hier nog iets te winnen valt.

Hermann Göring hamsterde kunstwerken in Carinhall. De Wehrmacht had ze gestolen in de oorlogsgebieden, of ze kwamen uit in beslag genomen collecties van joodse eigenaren. Göring had er ook wat gekocht. Hij was enthousiast over da Vinci, Raffael en Rubens, maar ook over Duitse meesters als Cranach, Dürer en Grünewald, schrijft Albert A. Feiber van het Instituut voor Hedendaagse Geschiedenis. Zijn artistieke voorkeuren hadden zich tijdens de oorlog herhaaldelijk aangepast aan het nieuw bezette land. Volgens Feiber omvatte de kunstcollectie aan het einde van de oorlog 1.375 schilderijen, 250 sculpturen, 108 wandtapijten, 300 antieke meubelen, 60 Perzische of Franse tapijten, 75 glazen ramen en 175 decoratieve voorwerpen.

Lees ook:Tweede Wereldoorlog: de ondergang van Berlijn

Göring had grootse plannen met deze collectie. In het "Hermann Göring Museum" in Carinhall, een uitbreiding, wilde hij de kunstwerken toegankelijk maken voor het publiek. Hij droomde van enorme zalen aan de oevers van de Wuckersee. Hiervoor moest een representatieve oprit komen, dus werd er vanuit het oosten een laan aangelegd.

Aan het begin van deze straat, Kastanienallee genaamd, stond een poort met twee wachthuisjes, die nog bewaard zijn gebleven. Ook staan ​​er nog twee woongebouwen voor de bewakers. Vlierbessenjam en kruidenazijn worden verkocht vanuit een van de tuinen ervoor. Een groepje wandelaars bestudeert op deze zonnige ochtend de etiketten.

Meubels en veel waardevolle spullen waren door Göring achtergelaten. Iedereen hielp zichzelf: de bewakers, de Russen, de mensen uit de regio.

Volker Knopf, gespecialiseerde auteur

Toen het front in 1945 naderde, liet Göring de kunstcollectie met speciale treinen vervoeren, onder meer naar Berchtesgaden. Op 20 april verliet hij het Waldhof om Hitler op zijn verjaardag in de Reichskanzlei te betuigen en vervolgens door te reizen naar Beieren. Voordat hij vertrok, had hij zijn bewakers bevolen Carinhall op te blazen. De mannen plaatsten 80 luchtbommen in de kelders. Net voor de middag van 28 april, toen de Sovjets nog maar een paar kilometer verwijderd waren, bliezen ze alles op.

Volker Knopf citeert een voormalig lid van de sloopploeg met wie hij had gesproken: "De aanblik van de opgepotte schatten was overweldigend." Bovendien was Carinhall zeker niet leeg. Meubels en veel waardevolle spullen waren door Göring achtergelaten. Iedereen hielp zichzelf: de bewakers, de Russen, de mensen uit de regio. Sommige dingen zijn nog terug te vinden in de huizen van de omliggende dorpen.”

De botten van Carin Göring lagen voor het graf

Niemand weet waarom hij de kist van zijn overleden vrouw niet heeft laten verwijderen om hem te beschermen tegen het Rode Leger, zegt Knopf, erop wijzend dat de herbegrafenis plaatsvond als een staatsceremonie. Onbekenden braken de kist open en gebruikten de zinkplaat ervan. In 1947 meldde een bosarbeider aan het Sovjetcommando in Templin dat er lichaamsdelen waren gevonden.

De botten van Carin Göring, verspreid over de crypte, werden vlakbij begraven. Op instigatie van de familie von Fock zorgde de predikant van de Zweedse gemeenschap in Berlijn ervoor dat het stoffelijk overschot werd opgegraven, in het geheim naar West-Berlijn werd gebracht en onder een valse naam werd gecremeerd in het crematorium van Wilmersdorf. De pastoor vervoerde de urn naar Zweden, waar hij in 1951 werd begraven.

Kort na de hereniging vonden schatzoekers nog een stuk schedel. Ze lieten het daar achter en regelden een opname met een tv-station. Maar de leden van de vereniging Schorfheide-Museum waren sneller, aldus directeur Helmut Suter. Ze hebben het stuk bot teruggevonden en aan de Zweedse gemeenschap gegeven.

Decennialang was het bos een beperkt gebied. Walter Ulbricht, Erich Honecker en Erich Mielke jaagden hier op herten en konijnen. Het voormalige pension Carinhall in Döllnsee, gebouwd in 1940/41, werd tot 1954 door de FDJ gebruikt als jeugdherberg. Daarna deed het dienst als pension voor de Staatsraad van de DDR. Van daaruit gaf Ulbricht in het voorjaar van 1961 de opdracht om de Muur te bouwen. Tien jaar later werd hij daar afgezet door Honecker.

Na de val van de Berlijnse muur, in de zomer van 1990, zochten politieduikers onder leiding van de laatste DDR-minister van Binnenlandse Zaken, Peter-Michael Diestel, naar schatten uit Carinhall in de Großdöllner See. Ze landden vijf bronzen beelden: de "Stepping Woman", "Eos" en "Anmut" van Arno Breker, de bosgroep "Girl with hind" van de beeldhouwer Hans Krückeberg uit Belzig en een afgietsel van de "Venus de Medici" uit de Uffizi Galerij in Firenze. Tegenwoordig staat de Venus op de binnenplaats van het federale bureau voor centrale diensten en onopgeloste eigendomsproblemen in Weißensee.

De andere figuren zijn te zien in het Schorfheide Museum in jachthuis Groß Schönebeck, waar ook restanten van de modelspoorbaan van Göring te zien zijn. In de tuin voor het kasteel zit ook de "Nymf van Fontainebleau"; het origineel van Cellini bevindt zich in het Louvre in Parijs. Göring hield zo veel van de bronzen schoonheid dat hij opdracht gaf tot een herschikking.

De vondst van de bronzen beelden moedigde gelukzoekers aan om op schattenjacht te gaan tussen de Großdöllner See en de Wuckersee. In de jaren negentig groeven ze lepels, servetringen en medailles op. Zelfs internationaal bekende schatzoekers als Norman Scott uit Florida keken hier rond, maar vonden niets.

In de herfst van 1993 ontdekte een man uit Beieren de ingang van de bunker van Göring. Met Staatsbosbeheer kwam hij overeen om hier te mogen graven en in ruil daarvoor op eigen kosten een verblijfplaats te bouwen voor de vleermuizen, die onder natuurbescherming staan.

In 1994 vond een schatzoekersvereniging uit Berlijn een zuil van rood marmer terug. In februari 2020 probeerden schatzoekers de tweede pijler uit de grond te krijgen. Een ooggetuige informeerde boekauteur Volker Knopf, die Helmut Suter van de Schorfheide-Museumvereniging belde, die de districtsboswachter belde, die de politie waarschuwde, die de daders arresteerde. Samen met de museumvereniging werd de zuil tien maanden later geborgen. Beide zuilen bevinden zich nu in het museum in Groß Schönebeck.

Er was de beschuldiging van nazi-verheerlijking

Hans-Otto Vöcks is hier sinds 1994 boswachter. In 1995 stopte hij de activiteiten van de schatzoeker die de ingang van de bunker had blootgelegd."Hij gebruikte de vleermuisverblijfplaats als excuus om verder te graven", zegt Vöcks. "Zelfs nadat ik hem een ​​ultimatum had gesteld, gebeurde er absoluut niets. Ik heb toen het gat laten dichten met een bulldozer.”

Keer op keer betrapte hij illegale schatgravers, zegt de boswachter. Maar de laatste jaren is het rustiger geworden, verzekert hij. De pas gegraven gaten in de grond wekken echter niet de indruk dat dit het geval is.

Lange tijd deden de autoriteiten alsof dit beuken- en eikenbos een plek was als alle andere. En de boswachters hadden er liever voor gezorgd dat dingen werden vergeten. "Er is hier niets meer!" zei het hoofd van het bosbouwbureau in 1996 tegen de Berliner Zeitung. De schatzoeker met het vleermuiskwartier, met wie deze krant destijds ook sprak, had tekenen voorgesteld, want steeds meer mensen voelen zich aangetrokken tot stilte. De gemeenschap weigerde tekenen, na slechte ervaringen te hebben gehad. Nadat ze begin jaren negentig een bord op de landweg had neergezet, waren er klachten dat hier nazi-verheerlijking werd toegepast; het bord ging eraf. Ook werd een rotsblok opgeruimd dat ABM-troepen ten onrechte 'Karinhall' hadden genoemd.

Vier jaar geleden werd op initiatief van de gemeente Schorfheide en de vereniging Schorfheide-Museum een ​​uithangbord op de Hirschplatz neergezet. Er is ook een rotsblok, dit keer met de juiste inscriptie. Er is echter nog steeds geen aanduiding op de landweg. "Je kunt nu alles wat meer ontspannen zien", zegt Helmut Suter van de Museumsverein. "Zelfs als deze plek voor sommige mensen nog steeds een vreemde mystiek ontvouwt en ze de bureaumedewerker Göring verheerlijken." Soms werden daar kaarsen neergezet op de verjaardag of het overlijden van Göring.

Boswachter Vöcks vindt wel eens bloemen of een kaars die is achtergelaten. "Maar dat is niet veel", zegt hij. Vöcks gelooft naar eigen zeggen niet in het verbergen van de geschiedenis van de plek. "We praten er openlijk over. De vrees dat Carinhall een bedevaartsoord voor neonazi's zou kunnen worden, is niet bevestigd.”

Het goud, de Cranachs, de bustes zouden allang weg moeten zijn. Maar schatzoekers zijn ook tevreden met kleine dingen: gespen, badges, emaille borden. Misschien is de gietijzeren radiator die nog in een doornstruik ligt straks wat waard, of het metalen opstapje uit de geul van de riolering.

Schatzoekers hebben hier niet veel plezier. Een ervaren speurder die een stalen helm met gaten erin vond meldt dat de melder continu piept. Het zijn de stalen liggers en wapeningsstaven in het dichtgegroeide betonpuin.

Overigens heeft de Stasi de site ook grondig doorzocht, zegt Volker Knopf. "Wie er ook komt en waar ze ook kijken, ze zullen daar niets vinden."